ورود افراد متفرقه ممنوع
سلام دوستای گلم
این قسمت رو می زارم واسه اون دوستایی که تا یه تیکه کاغذ گیر میارن روش یه شعر می نویسن!
منتظر شعرهای زیباتون هستم.
ای نگاهت نخی از مخمل وازابریشم چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم
به تو آری به تو یعنی به همان منظر دور به همان سبز صمیمی به همین باغ بلور
به همان سایه همان وهم همان تصویری که سراغش ز غزل های خودم می گیری
به همان زل زدن از فاصله ی دور به هم یعنی آن شیوه ی فهماندن منظور به هم
به تبسم به تکلم به دل آرایی تو به خموشی به تماشا به شکیبایی تو
به نفس های تو در سایه ی سنگین سکوت به سخن های تو با لهجه ی شیرین سکوت
شبحی چند شب است آفت جانم شده است اول اسم کسی ورد زبانم شده است
در من انگار کسی در پی انکار من است یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است
یک نفر ساده چنان ساده که از سادگی اش می شود یک شبه پی برد به دل دادگی اش
آه ای خواب گران سنگ سبکبار شده برسر روح من افتاده و آوار شده
در من انگار کسی در پی انکار من است یک نفر مثل خودم تشنه ی دیدار من است
یک نفر سبز چنان سبز که از سرسبزیش می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش
رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است اول اسم کسی ورد زبانم شده است
آی بی رنگ تراز آیینه یک لحظه بایست راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟
حتم دارم که تویی آن شبح آیینه پوش عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوش!
آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود
اینک از پشت دل آیینه پیدا شده است و تماشاگه این خیل تماشا شده است
آن الفبای دبستانی دلخواه تویی عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی!
پلکای نیمه جونمو با دستای خودت ببند
اما برام گریه نکن به حال و روز من نخند
بهم نگو مثل یه ماه تو آسمونا بدرخش
می خوام ولی نمی تونم به خوبی خودت ببخش!
من یه نسیم در به در میون زندگی و مرگ
عاشق گرمای توام اسیر کوهم و تگرگ
برای من گریه نکن اشکات آخه حروم میشه!
ما هر کدوم یه قصه ایم قصه ها خوب تموم می شه!
می خوام برم یه جایی که حرف جدایی نباشه!
بهشت و دوزخ نباشه! چون و چرایی نباشه!!!
F.B...MEHR
ازفریدون مشیری:
از دل افروز ترین روز جهان،
خاطره ای با من هست.
به شما ارزانی :
سحری بود و هنوز،
گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود .
گل یاس،
عشق در جان هوا ریخته بود .
من به دیدار سحر می رفتم
نفسم با نفس یاس درآمیخته بود .
می گشودم پر و می رفتم و می گفتم :
(( های !
بسرای ای دل شیدا، بسرای .
این دل افروزترین روز جهان را بنگر !
تو دلاویز ترین شعر جهان را بسرای !
آسمان، یاس، سحر، ماه، نسیم،
روح درجسم جهان ریخته اند،
شور و شوق تو برانگیخته اند،
تو هم ای مرغک تنها، بسرای !
همه درهای رهائی بسته ست،
تا گشائی به نسیم سخنی، پنجرهای را، بسرای !
بسرای ... ))
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم !
در افق، پشت سرا پرده نور
باغ های گل سرخ،
شاخه گسترده به مهر،
غنچه آورده به ناز،
دم به دم از نفس باد سحر؛
غنچه ها می شد باز .
غنچه ها می رسد باز،
باغ های گل سرخ،
باغ های گل سرخ،
یک گل سرخ درشت از دل دریا برخاست !
چون گل افشانی لبخند تو،
در لحظه شیرین شکفتن !
خورشید !
چه فروغی به جهان می بخشید !
چه شکوهی ... !
همه عالم به تماشا برخاست !
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم !
دو کبوتر در اوج،
بال در بال گذر می کردند .
دو صنوبر در باغ،
سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند .
مرغ دریائی، با جفت خود، از ساحل دور
رو نهادند به دروازه نور ...
چمن خاطر من نیز ز جان مایه عشق،
در سرا پرده دل
غنچه ای می پرورد،
- هدیه ای می آورد -
برگ هایش کم کم باز شدند !
برگ ها باز شدند :
ـ « ... یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش !
با شکوفائی خورشید و ،
گل افشانی لبخند تو،
آراستمش !
تار و پودش را از خوبی و مهر،
خوشتر از تافته یاس و سحربافته ام :
(( دوستت دارم )) را
من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام !
این گل سرخ من است !
دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق،
که بری خانه دشمن !
که فشانی بر دوست !
راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست !
در دل مردم عالم، به خدا،
نور خواهد پاشید،
روح خواهد بخشید . »
تو هم، ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو !
این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت،
نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو !
« دوستم داری » را از من بسیار بپرس !
« دوستت دارم » را با من بسیار بگو !
خداحافظی تلخ!
خداحافظ رفیق نارفیق من .. !
تو هم رفتی …
تو هم از کوی من چون دیگران بی اعتنا رفتی ..!
تو رفتی و نفهمیدی که من دیوانه ات بودم
چه شوری در من افکندی
چه سان دلداده ات بودم..!
تو رفتی و دل من مرد
رفاقت سوخت
صداقت را نخستین باد پاییزی ز پیش ما به یغما برد..!
خداحافظ رفیق نارفیق من..!
تو رفتی و ندانستی
از این بیداد بیگاهت چه سان چون بید می لرزم..!
چه سان برسوگ احساسم شبی صد شمع می بندم..!
دلم هرگز نمی پنداشت تو هم چون دیگران باشی
تو هم چون بیوفا مردم
رفیق نیمه راه عمر من باشی!
تو رفتی و من آخر هم نفهمیدم
چرا از عشق ترسیدیم؟!
چرا از بیم شور و مهر و شیدایی
مثال موج لرزیدیم؟!
خداحافظ رفیق نارفیق من!
خداحافظ نمی گویم تو را ای مهربان همراه..!
که می خواهم تو را تا لحظه بدرود عالم یار خود دانم
که می خواهم
وجودم را فدای لحظه دیدار تو سازم
خداحافظ نمی گویم
نرو…
ای مهربان یارم
خداحافظ
.
.
نمی گویم!
By Ashoora.ir & Night Skin
پیوندها
پیوندهای روزانه
آرشیو مطالب
سایر امکانات
لوگوی دوستان
